Παίζουν τα φύλλα στο πλατάνι, μιλά ο ίδιος ο Θεός.Απόγευμα.Τέλος καλοκαιριού.Παράξενη ησυχία ανακατεμένη με φωνές αηδονίσιες και βουές τζιτζικιών που θυμίζουν Ελύτη.Τα τελευταία κελαϊδίσματα αποχαιρετούν το θέρος.Όλα μιλούν Θεό.Φωνάζουν και σε καλούν να Τον δείς μα και να Τον νιώσεις.Στις φυλλωσιές, στο πέταγμα των πουλιών, στις σειρές των μυρμηγκιών, στο ελαφρύ αεράκι, στο γοργό τρέξιμο των ρυακιών.Αιώνιες εικόνες που ανατρέπουν και κοροϊδέυουν κάθε σκέψη λογική.Ένα περίεργο κενό και μια εύλαλη σιωπή.Αυτή που λέει τα πάντα κι αφήνει κι ένα ερωτηματικό.Είναι η σιωπή του Θεού που διχάζει αυτούς που τη βιώνουν.Ήχοι από παντού που ψάλλουν ιδιόμελα σε μια συγχρονισμένη συμπαντική δοξολογία από του νυν και έως του αιώνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου