Μπουκωμένος από Θεό.

Κανείς δε προκάλεσε τη ζωή του.Κανείς δε τη δημιούργησε.Κανείς δε τη ζήτησε από πριν.Του δόθηκε ως δώρο απ' το Θεό. Γι΄αυτό κι εμείς οφείλουμε να Του την προσφέρουμε ως αντίδωρο. Ο Θεός δίνει τη ζωή στον καθένα για να τη διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.Ανάλογα με τον τρόπο διαχείρισης κερδίζεται η άλλη, η αιώνια ζωή.Δίνεται αυτή η ζωή οχι για να βιωθεί κοσμικά, αλλά για να ανακαινισθεί πνευματικά.Όχι για να αναλωθεί με απολαύσεις και να κατατριφθεί, αλλά  να γίνει αθάνατη, γευόμενη από τώρα το άπειρο μέλλον.Το ζητούμενο δεν είναι η ηδονή η φυσική, αλλά η μακαριότητα η μυστική.Κι αυτό γίνεται με αίμα, με πόνο, με προσφορά, με αγάπη, με άδειασμα του εγώ, με ταπείνωση.Για να μπει ο Θεός όλος μέσα μας και να μπουκώσουμε από Θεό.Και να μη θέλουμε τίποτε άλλο πιά.Παρά μόνο το θάνατο, που λυτρώνει από την κοσμική σκλαβιά και  οδηγεί στην ουράνια αιώνια ελευθερία.

Δοξολογία παντοτινή.

Παίζουν τα φύλλα στο πλατάνι, μιλά ο ίδιος ο Θεός.Απόγευμα.Τέλος καλοκαιριού.Παράξενη ησυχία ανακατεμένη με φωνές αηδονίσιες και βουές τζιτζικιών που θυμίζουν Ελύτη.Τα τελευταία κελαϊδίσματα αποχαιρετούν το θέρος.Όλα μιλούν Θεό.Φωνάζουν και σε καλούν να Τον δείς μα και να Τον νιώσεις.Στις φυλλωσιές, στο πέταγμα των πουλιών, στις σειρές των μυρμηγκιών, στο ελαφρύ αεράκι, στο γοργό τρέξιμο των ρυακιών.Αιώνιες εικόνες που ανατρέπουν και κοροϊδέυουν κάθε σκέψη λογική.Ένα περίεργο κενό και μια εύλαλη σιωπή.Αυτή που λέει τα πάντα κι αφήνει κι ένα ερωτηματικό.Είναι η σιωπή του Θεού που διχάζει αυτούς που τη βιώνουν.Ήχοι από παντού που ψάλλουν ιδιόμελα σε μια συγχρονισμένη συμπαντική δοξολογία από του νυν και έως του αιώνος.

Ταξιδιώτης του Χριστού.

Ονειρεμένες στιγμές που στάζουν αιωνιότητα η συνομιλία μαζί σου. Ακούραστος προσπαθείς να με βάλεις σε μονοπάτια που φτάνουν στον ουρανό. Μεθυστικός ο λόγος σου. Απέραντο το βλέμμα σου. Ασυνήθιστη η ομορφιά σου. Η σιωπή σου λέει τα πάντα. Ακούραστος εραστής της προσευχής. Θείος έρωτας κυλά στις φλέβες σου που προσπαθείς να τον μεταγγίσεις με όποιο τρόπο και με όποιοδήποτε τίμημα στους γυρω σου. Ένας ακόμη άγιος με όμορφες αδυναμίες που μαρτυρείς Χριστό. Μια ώρα μαζί σου ταξίδι απέραντο στον κόσμο. Δε θέλω ταξίδια κοσμικά. Δε με γεμίζουν. Θέλω να είμαι μαζί σου για πάντα. Να με οδηγείς στα μονοπάτια που βρίσκεται ο Χριστός. Θέλω να ξεχάσω αυτά που κάνουν οι άλλοι. Θέλω να είμαι υπήκοος μέχρι θανάτου της ουράνιας θεϊκής εντολής. Μη μ΄ αφήσεις να πέσω παλι στα τετριμμένα. Πηγαινέ με εκεί που άλλοι δεν ονειρεύονται. Κάνε με ταξιδιώτη του Χριστού. Στα σύμπαντα και ατελεύτητα δρομάκια της απείρου ζωής. Τύλιξε με στα λαβωμένα χέρια σου και χάιδεψε την πονεμένη ψυχή μου. Ξέρεις να θεραπεύεις πληγωμένες καρδιές χωρίς να προκαλείς πόνο. Είσαι ο άγγελός μου. Είσαι η μονάκριβη και απειροπολύτιμη παρέα μου. Φέρνεις τον ουρανό στη γη και το φως στο σκοτάδι. Δώρο θεϊκό που απλώνεις τη χάρη σου παντου.

(Γιώργος Σαπουντζής)

Να με θυμάσαι...

Συνάντησα στο βλέμμα σου την αγάπη.Αυτήν που δε λογαριάζει, δε προσδοκά, δεν ανταλλάσσει. Μου έδωσες την ευλογία του Θεού απλόχερα χωρίς περισπασμούς, χωρίς κουβέντες, χωρίς  θέλω. Εισαι στο μεταίχμιο της ζωής σου και περπατάς. Απλά, χωρίς γογγυσμό, χωρίς γιατί. Διδάσκεις την απλότητα με τη σιωπή σου. Προσφέρεις το χαμόγελο μέσα από τον πόνο σου. Το σώμα σου βαρύ.Το χάραξαν μέσα στα χρόνια οι θλίψεις, οι δοκιμασίες, τα δάκρυα. Μα η ψυχή νέα και δροσερή.Υπερήφανη που μέθυσε από Θεό.Έσκυψες και μου φίλησες το χέρι, αφήνοντας τη χάρη σου σαν ευωδία θεϊκή. Φεύγεις από δω και το ξέρεις. Μα φεύγεις παλικαρίσια.Με το κεφάλι ψηλά. Φεύγεις χωρίς να το σκέφτεσαι ή να το μελετάς. Απλά φεύγεις για εκεί που πρέπει και θέλεις να πάς. Δε χαιρετάς. Μόνο γελάς. Γελάς στο θάνατο και σ΄όλες τις πίκρες της ζωής. Κλείνεις τα μάτια και τραγουδάς.Βλέπεις το άνοιγμα.Μυρίζεις τον Παράδεισο.Το τίμημα το πλήρωσες. Τώρα πορεύεσαι  προς την αιωνιότητα. Καλό ταξίδι. Να με θυμάσαι...

(Γιώργος Σαπουντζής)

Νίκη αιώνια...

Ο πόνος σε παραληρεί αδελφέ μου. Μοιάζεις να βρίσκεσαι μετέωρος στο κενό, δίχως κουράγιο, δίχως σθένος. Η ανάσα αργή.Το βλέμμα κενό. Το στόμα στεγνό. Άδειος από συναισθήματα, κούφιος από ελπίδα. Κι όμως μέσα σ΄αυτήν την πλήρη απόγνωση, την τέλεια αδυναμία, την ακραία εξουθένωση, είσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου. Νικάς τη φθορά, πηγαίνεις κόντρα στον κοσμικό χρόνο, οδεύοντας προς την αιωνιότητα. Κραυγάζεις με τη σιωπή σου τον παιάνα της νίκης του θανάτου στο θάνατο. Έχεις το νού σου στραμμένο στον Άδη και του χαμογελάς κλεφτά. Τραγουδάς το άσμα της πιο τέλειας ανατροπής. Προσποιείσαι πώς πονάς. Στην ουσία νιώθεις πλήρης κι ας φαίνεσαι νωθρός. Στα μάτια των άλλων μοιάζεις ως ο μέγάλος χαμένος. Στα μάτια του Θεού είσαι ο τεράστιος νικητής που κέρδισες το θάνατο. Έχεις από πρώτο χέρι τώρα τη βεβαιότητα της αιώνιας αληθινής ζωής. Τώρα οσφραίνεσαι τη διάλυση του σπόρου που φέρνει όμως τον καρπό. Τώρα αισθάνεσαι το νερό της κολυμβύθρας να χύνεται πάνω σου και να συσταυρώνεσαι με το Χριστό. Τώρα αντιλαμβάνεσαι καλύτερα από όλους εμάς, τους ''ζώντες τους περιλειπομενους΄΄, τί θα πεί να αναγεννάσαι εν Χριστώ στην ατελεύτητη αιωνιότητα. Η διαδικασία της απεξάρτησης από το κοσμικό τώρα ξεκίνησε ήδη. Ο θάνατος δεν είναι η τελευταία σκηνή του δράματος. Είναι η αρχή μιας χαροποιού πορείας στην άπειρη αγάπη και μακαριότητα του παντοδύναμου Θεού.

 (Γιώργος Σαπουντζής)

Απόγευμα καλοκαιριού.

Απόγευμα καλοκαιριού στο γλυκό μοναστηράκι.Στο στενό δρομάκι του δάσους χιλιάδες τζιτζίκια δίνουν τη συναυλία τους.Οι φωνές των πουλιών συνοδεύουν κι αυτές.Το γάργαρο νερό της πηγής προσπαθεί να μας ξεδιψάσει από την ανομβρία την πνευματική.Τ΄αγίασμα παραπονιέται που δε προτιμήσαμε το δροσερό νερό του.Κι οι βάτραχοι κοάζουν δοξολογικά πριν τον εσπερινό.Το θυμίαμα απλώνει τη μυρουδιά του ως κάτω στο περβόλι.Οι λαμπάδες φέγγουν στο ημίφως του ναού που ειδυλιακά ετοιμάζουν τους πιστούς για την αγία προσευχή.Η αδελφότητα συνάζεται για την αδιάλειπτη συμπροσευχή. Στην όλη λατρευτική συναγωγή συναθροίζονται κι οι άγγελοι με τους αγίους, μαρτυρώντας την κοινωνία τους με το Θεό.Στο κέντρο η γλυκιά μας Παναγιά.Καθώς ψάχνουμε μισότυφλοι μέσ' στο ημίφως του ναού,  ξεκινάμε τα πρώτα βήματα μας στην προσευχή.Θλιβόμαστε που δε μπορούμε να ζήσουμε την πληρότητα του μεγαλείου που συντελείται σ΄αυτό το φτωχό και μικρό μοναστήρι. Ο μονότονα επαναλαμβανόμενος θόρυβος των βιωτικών αναγκών μας, μας εμποδίζει να απολαύσουμε τις δωρεές της παρουσίας του Θεού.Μετά, όμως από μια μικρή και σύντομη προσπάθεια, ανακαλύπτουμε ένα μυστικό πέρασμα από όπου εισέρχεται στην καρδιά μας μια γλυκύτητα απόκοσμη, μια ευχάριστη ακτινοβολία, ένα φώς ατέρμονο, μια σιωπή που βγάζει από τα βάθη της καρδιάς μας όλους τους φόβους, τους λογισμούς και τα μοιραία λάθη.

(Γιώργος Σαπουντζής)

Ευχούλα μυστική...

Μετέωρος. Μεσ΄στο μισοσκόταδο. Κάτω απ΄τη λάμψη των κεριών και των ασημένιων καντηλιών. Μπρός στη μάνα με το απέραντο τρυφερό βλέμμα....Κάθε κόμπος και δάκρυ. Κάθε κόμπος και στεναγμός. Κάθε κόμπος κι ευχαριστία. Μυστική επικοινωνία. Νοερή υπέρβαση. Ευλογημένη εκτίναξη. Μόνος σου κι όλοι μαζί. Όλο το σύμπαν. Όλος ο ουρανός. Ανέπαφο το σώμα. Αλώβητη η ψυχή. Γλυκιά ανάσα. Αιώνια η στιγμή. Βουτηγμένος στην αόρατη παρουσία του Θεού, στη θεϊκή αγιότητα και ομορφιά, αδημονείς να ρουφήξεις ως το μεδούλι το νέκταρ της αιωνιότητας. Μόνο φως και γλύκα. Άρρητο κάλλος. Περίεργη ηδονή. Παραλησία θεϊκή. Κι όλα αυτά με μια τόσο δα μικρή ευχή. Βουβή κραυγή. Αγία σιωπή. Δοξολογία μυστική. Προσωπική Γεθσημανή.
                                                                                                                         (Γιώργος Σαπουντζής)

Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος

Κι εκεί που λέω πέρασε, να μια άλλη δυσκολία.Αγώνας πάλι δυνατός, μαρτυρική πορεία.Τά δάκρυα μου στέγνωσαν, τα πόδια μου λυγίζουν.Πηγαίνω τώρα στο Σταυρό να δω το Σταυρωμένο.Να δώσει μια απάντηση σε μένα το θλιμμένο. Μα κάθεται βουβός, σκυφτός.Δε θέλει να μ΄ακούσει;Γιατί Χριστέ μου είσαι απών σε τούτη εδώ τη θλίψη;Απάντηση, όμως, δεν έρχεται και χάνω τη φωνή μου.Μα ξάφνου ακούω πιο καλά κι αγάλλεται η ψυχή μου.
-Καλέ μου κοίτα πιο καλά το αίμα που κυλάει.Για κάθε πλάσμα και ψυχή που δύσκολα περνάει.Να έχεις πάντα τη χαρά που δίνει ο σταυρός σου, γιατί δίχως αυτόν ο θάνατος νικάει. Χαίρε εν Κυρίω πάντοτε αγαπητό παιδί μου, γιατί είσαι μεσ' στην αγκαλιά του νοητού ηλίου.Σε αγαπώ και σε φιλώ, να  'σαι στα βήματα μου, που οδηγούν με σιγουριά στη θεϊκή αυλή μου.
                                                                                                                    (ΣΑΠΟΥΝΤΖΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ)

Ιούδες...

Αχ όλοι αυτοί οι Ιούδες που καθημερινά προδίδουν τη ζωή μας!Φιλάνε ύπουλα κι αισχρά, γιατί ποτέ δε μπόρεσαν να ζήσουν την αγάπη. Η ζωή τους εξαντλείται στο εγώ, στο εδώ και στα αργύρια.Η αγκαλιά τους απειλή και το βλέμμα τους κατάρα.Άδεια σαρκία που περιφέρονται στην ερημιά της πλανεύτρας ζωής.Αιώνια σκλαβωμένοι στις εγωϊστικές και σαρκικές τους απολαύσεις, μπερδεμένοι και χαμένοι.
Μη νοιάζεσαι γι΄αυτές τις προδοσίες!Μη κλαίς για ψεύτικες φιλίες!Μη λυπάσαι για ίντριγκες και δολοπλοκίες.
Στεφάνια να τα βλέπεις όλα αυτά και μονοπάτια που σε φέρνουν πιο κοντά στου αληθινού Θεού την αγκαλιά.

Έτσι είναι η ζωή...

Έτσι είναι η ζωή!Σε ρίχνει με μιας μεσ' στα βαθιά νερά. Χωρίς να σε ρωτήσει. Ξαφνικά, αναπάντεχα, απρόσμενα. Σε προκαλεί να αντιμετωπίσεις και να ξεπεράσεις τον ίδιο τον εαυτό σου. Φωνάζεις βουβά μέσ΄ στη βουή του πλήθους. Ερημιά, όμως, παντού... Η καρδιά λυγίζει.Τα δάκρυα κυλούν. Η ανάσα λιγοστεύει. Η μνήμη χάνεται. Ακραίες καταστάσεις. Μη διαχειρίσιμες με τη λογική! Ασύμβατες με τον κόσμο μας. Ικανές, όμως, να σε ωθήσουν ψηλά και να σε φτάσουν μέχρι το Θεό. Τώρα πίστη, δάκρυα, ελπίδα, προσμονή. Μνήμη αιώνια, ψηλαφητή μέσα στο φως της απεραντοσύνης και της αγάπης του Θεού. Δεν υπάρχει γιατί. Δεν υπάρχει πώς. Υπάρχει μόνο ''δόξα τω Θεω'', που μυροβλύζει σα ανοιξιάτικο λουλούδι ένα δροσερό πρωινό του Μάη.
                                                                                                                               (Γιώργος Σαπουντζής)

Έτσι νικιέται ο θάνατος!

Αν έρχεται ο θάνατος και φθονερά σ΄ αγγίζει.Αν κόβονται τα πόδια σου κι η ανάσα λιγοστεύει.Αν εφιάλτες σου γυρνούν σα σβούρα στο κεφάλι.
Κόψε τη φόρα στο θάνατο.
Ονειρέψου και κάνε σχέδια κι ας γεύεσαι τον Άδη.
Έτσι νικιέται ο θάνατος!Όταν καθηλωμένος στο κρεβάτι σου, προγραμματίζεις διακοπές.Όταν το σώμα σου πονά και ονειρεύεσαι εκδρομές.Όταν τα γόνατα λυγίζουν και τρέχεις πάνω στις κορφές.Όταν λυπάται η ψυχή κι ένα χαμόγελο ανατέλλει.Όταν χειμώνας είναι στην ψυχή, μα άνοιξη σημαίνει.

                                                                                                                     (Γιώργος Σαπουντζής)

                                                            

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ!

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ!!!